ទោះបីដឹងថា ប្រហែលជាខុសនឹងប្រធានបទ
នៃការប្រឡងក្តី តែខ្ញុំពេញចិត្តនឹងសរសេរវា
ព្រោះខ្ញុំក៏ជាចំណែកមួយនៃការដឹង និង ចងចាំអំពីប្រវត្តិសាស្រ្តនេះដែរ។
ប្រហែលដោសារខ្ញុំពុំមែនជាអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្ត
និង ជាអ្នកនយោបាយ ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំមានបំណង និង
ចងក្រងវាឡើង។វាជាចម្ងល់ប្រហែលមានតែខ្ញុំម្នាក់គត់ ដែលល្ងីល្ងើសួរសំ
ណួរនេះ? ព្រោះពួកគេសុទ្ធតែបានយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីខ្មែរក្រហម។
ការលើកឡើងរបស់ខ្ញុំ គឺធ្វើឡើងទៅតាមអ្វី ដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួប និង ឃើញកាលពីខ្ញុំស្ថិតក្នុងវ័យជាកុមារភាពនៅឡើយ។
នៅក្នុងអត្ថន័យ
នៃអត្ថបទដែលមិនត្រូវបានជ្រើសជាស្នាដៃឯក ក្នុងការប្រឡងនោះ អ្វី
ដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ និង ពេញចិត្តជាងគេ គឺពាក្យមួយឃ្លា
ដែលបងស្រីទីមួយរបស់ខ្ញុំបាន និយាយមកកាន់ខ្ញុំ
ជាមួយនឹងការយកប្រអប់ដៃរបស់កាត់មកខ្ទប់មាត់ខ្ញុំផងគឺពាក្យ ថា អាអូន
ឈប់ហៅប៉ាថាប៉ាទៀតទៅ ព្រោះឥឡូវគេឈប់ឲ្យយើងហៅថាប៉ាទៀតហើយ។
ខ្ញុំនៅចាំថា
ពេលនោះ ខ្ញុំបានសាកល្បងហៅប៉ារបស់ខ្ញុំថាពុក វាដូចជានៅតែរឹងៗមាត់ មិនរលូន
ថ្នឹកស្រួលសោះ។តែពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅជួបសាវឿន ហៅអាតាវ
វាបានប្រាប់ខ្ញុំដែរថា វាបានប្តូរពីកាហៅប៉ាមកពុកនេះ យូរថ្ងៃមកហើយ
ហើយវាសាក ល្បងហៅឲ្យខ្ញុំមើល។ខ្ញុំស្តាប់ទៅ វាដូចជារអិលមាត់ជាងខ្ញុំ
ហើយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមហៅតាមវារហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះដែរ។
ការសរសេរ កាលពីឆ្នាំ២០០៣
ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកធ្វើការពាក់កណ្តាលម៉ោង ផាតថែម ឲ្យ
មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ខ្ញុំបានរៀបរាងវាជា១៥ទំព័រ
ជាសំណេរដៃ។វាគ្មានបានធ្វើ ឲ្យគណកម្មការកំណែរ មានការចាប់អារម្មណ៍ទេ
ព្រោះវាជាបទពិសោធន៍ ដ៏ឆ្កួតលីលារបស់ខ្ញុំ
ដែលមើលទៅគ្មានតម្លៃសម្រាប់ប្រវត្តិសាស្រ្ត។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែស្រលាញ់ស្នដៃនេះ
ហើយខ្ញុំបានគិត និង លើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងថា ថ្ងៃណា មួយ
នឹងមានអ្នកណាម្នាក់យល់អំពីវា ហើយឲ្យតម្លៃវា។ការរៀបរាប់របស់ខ្ញុំ
មើលទៅដូចជាប្រលោមលោក និង ជាការរៀបចំឲ្យកាន់តែកម្សត់ណាស់ តែវាគឺជាការពិត
ដែល វាបានកើតឡើងមកលើគ្រួសារខ្ញុំ និង ជាការខ្ញុំចងចាំរបស់ខ្ញុំឥតកាឡៃឡើយ។
ការចាប់ផ្តើមនៃប្រវត្តិសាស្រ្តនេះ
កាលពីដំបូងឡើយ ខ្ញុំតែងតែជួបជុំគេងជាមួយបងស្រីទាំងពីររបស់ខ្ញុំ
នៅរៀងរាល់ល្ងាច ក្រោយពីហូបបាយរួចនៅរោងបាយដ៏ធំមួយ ដែល
សង់ឡើងពីឈើប្រក់កក់
និងបានពីការរុះរើផ្ទះអ្នកភូមិមួយចំនួនមកធ្វើនៅកណ្តាលភូមិ ។ប៉ុន្តែ
មួយរយៈក្រោយមក ខ្ញុំក៏លែងឃើញគាត់មកសម្រាកនៅផ្ទះដូចមុនទៀត។ខ្ញុំក៏
បានសួរម្តាយខ្ញុំអំពីរឿងនេះដែរ។
ទោះបីជាកាលណោះខ្ញុំកំពុងស្ថិតអាយុតែជាងពីរឆ្នាំ
និង ខ្ញុំមិនមែនជាក្មែងដ៏អច្ឆិយក៏ដោយ ក៏ពិតជានៅចងចាំថា
ថ្ងៃនោះវាបានកើតឡើង នៅពេលអ្នកភូមិ ក៏ដូចជាម្តាយឪ ពុករបស់ខ្ញុំ
កំពុងតែរៀបចំសែនដូនតាតាមប្រពៃណី ដើម្បីប្រារពពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរ ។
ខ្ញុំកំពុងរត់លេងនៅមុខផ្ទះ ជា មួយមិត្តភក្តិក្មេងៗនៅឡើយ ស្រាប់តែបងៗ
ដែលមានវ័យជាង១០ ឬម្ភៃឆ្នាំ បាននាំគ្នាឡើងទៅលើផ្ទះអ្នកជិតខាងខ្ញុំម្នាក់
លើកលីតុ ទូ
ដែលធ្វើអំពីឈើដ៏ប្រណិតៗរបស់គាត់ចុះមកដី។ខ្ញុំមិនដឹងថាពួកគាត់ធ្វើ
អ្វីនោះទេ តែជាបន្តបន្ទាប់ក្រោយមក ក៏ឃើញអ្នកភូមិច្រើនឡើងៗ ធ្វើសកម្មភាព
ជញ្ជូនឥវ៉ាន់ចេញពីផ្ទះរបស់ខ្លួនយកទៅទុកនៅផ្ទះថ្មមួយកន្លែង
ដែលស្ថិតនៅកណ្តាល ភូមិ ដែលផ្ទះនេះ ជារបស់អនិកជនចិន
ដែលមករស់នៅតាំងពីយូរយារមកហើយឈ្មោះ ថាចឹកឡោ។នៅក្នុងនោះដែរ
គ្រួសាខ្ញុំក៏ត្រូវបានគេឲ្យប្រមូលរបស់របរទៅដាក់រួមដែរ តែលោកឪពុករបស់ខ្ញុំ
គាត់បានលួចលាក់នូវកូនវិទ្យុតូចពណ៌ខៀវរបស់គាត់នៅកោន ជញ្ជាំង និង
ពេលនោះគាត់បានមានសិទ្ធិទុកកង់ម៉ាកក្តាន់ដេកតួស្រីពណ៌ក្រហម
មួយជិះ។គាត់តែងជាជិះវាទៅធ្វើការនៅការដ្ឋាន ដែលគាត់ជាអ្នកដឹកនាំក្រុម
ឬកងភ្ជួររាស់។
ដោយសារគាត់មានតួនាទីជាប្រធានក្រុម
និង រវល់ក្នុងការ បំពេញភារកិច្ចជូនអង្គការ ផងនោះ លោកឪពុករបស់ខ្ញុំ មិន
ដែលបានត្រឡប់មក ផ្ទះនៅមុនម៉ោង៧យប់ទេ។យ៉ាង ហោចណាស់
គាត់ត្រូវបានត្រឡប់មកពីការដ្ឋានវិញ នៅ ម៉ោង៦ល្ងាច ដោយកង់តួស្រី
របស់គាត់ និង រង់ចាំទទួល
ទានបាយជុំគ្នាជាមួយបណ្តាសមមិត្តរបសើគាត់មានអ៊ុំអឿន ប្រធានសង្កាត់ ពូវ៉ាន
ប្រធានកងឈ្លប អ៊ុំយ៉ាន់ អ៊ុំឡេង និងអ្នកផ្សេងៗទៀត ដែលខ្ញុំចាំ
មិនអស់។ខ្ញុំបានថា មានល្ងាចថ្ងៃមួយម៉ោងប្រមាណជា៧យប់
ខណៈពេលឪពុកខ្ញុំកំពុង អង្គុយទទួលទានបាយជាមួយបណ្តាសមមិត្តរបស់គាត់
ខ្ញុំក៏បានទៅក្បែរគាត់ព្រោះតែក្តី នឹករឮក។ប៉ុន្តែពេលនោះ
ខ្ញុំបានជាន់ត្រូវខ្សែភ្លើងម៉ាស៊ីន ដែលកំពុងបញ្ឆេះ ធ្វើឲ្យវាឆក់ ខ្ញុំ
ហើយខ្ញុំក៏ដួលទៅលើដីមួយរំពេច។ខ្ញុំបានស្រែកយំ
តែឪពុករបស់ខ្ញុំមិនបានចុះមក លើកខ្ញុំភ្លាមនោះទេ ព្រោះប្រហែលខ្លាចចិត្តមេ
ឬក៏បណ្តាសមមិត្តរបស់គាតហើយ។ គាត់មានការរារែកក្នុងចិត្ត
ក្នុងការចុះមកលើកខ្ញុំ។គាត់ធ្វើបែបនេះ មិនមែនគាត់ខ្លាចឬ មិនចង់ជួយខ្ញុំទេ
តែគាត់គឺជាមនុស្ស ដែលស្មោះត្រង់ជាមួយនឹងអង្គការម្នាក់
គាត់មិនចង់ឲ្យគេមើលបំណាំគាត់ទេ។បន្តិចក្រោយមក អ៊ុំអឿន
ដែលជាប្រធានសង្កាត់ និង
ដែលគ្រួសាររបស់គាត់មានការរាប់អានជិតដិតជាមួយគ្រួសារខ្ញុំផងនោះ
បានចុះមកលើកខ្ញុំ។ខ្ញុំនៅចាំថា ហេតុអ្វីក៏ឪពុកខ្ញុំមិនចុះមកលើកខ្ញុំ
វាគ្មានគុណធម៌សោះ។ប៉ន្តែអ្វីៗ ខ្ញុំបានដឹង
និងលែងឆ្ងល់ក្រោយពេលខ្ញុំធំដឹងក្តី។
វាជារឿងដ៏គួរឲ្យពិបាកយល់
ព្រោះគាត់មិនដែលត្រឡប់មកផ្ទះនៅមុនថ្ងៃលិចទេ ខ្ញុំក៏
មិនដែលបានហូបបាយជាមួយគាត់ដែរ ផ្ទុយទៅវិញ
ខ្ញុំតែងតែទៅក្បែរបងស្រីទីមួយរបស់ខ្ញុំដើម្បីបានបាយហូបបន្ថែម។ពួកខ្ញុំ
ពេលខ្លះ មិនដែលបានហូបបាយឆ្អែតទេ ដែល កាលពីដំបូង ក្រុមកុមារដូចជាពួកខ្ញុំ
គេឲ្យហូបបបរពេលព្រឹកមួយពេល នឹងហូប បាយលាយដំឡូងឬពោត
ពីរពេលជាមួយឪពុកម្តាយនាពេលល្ងាច។
ក្នុងគ្រានេះ គឺគ្រាដែលអ៊ុំអឿននៅកាន់កាប់
គាត់មន្ទីរមួយនៅឯចុងភូមិ
ដែលអ្នកភូមិហៅថាក្បាលជ្រោយ។នៅជុំវិញមន្ទីររបស់គាត់សំបូរទៅដោយចេក អំពៅ
និង រុក្ខជាតិហូបផ្លែផ្សេង។
ក្នុងរបប ដែលគ្រប់គ្រងដោយអ៊ុំអឿននេះ
តាមខ្ញុំចាំ គឺប្រជាជននៅតែហូបបាយពីរពេលក្នុងមួយថ្ងៃ គ្រាន់តែបាយនោះ
មានលាយពោត សណ្តែក និង ជួនកាលលាយ ដំឡូង ហើយពួកុមារៗ
ដូចជាពួកខ្ញុំពេលព្រឹកមានបបរហូបជាប្រចាំដែរ។
មុនពេលរឿងរ៉ាវត្រូវក្រឡាប់ចាក់ ខ្ញុំចាំថា
ខ្ញុំតែងតែនៅជាប់ជាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំ ហើយ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំបានចូលក្នុងជួរ
នៅពីមុខរោងដ៏ធំមួយ ដើម្បីគោរពទង់ជាតិជាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំ
ហើយម្តាយរបស់ខ្ញុំមិនទាន់ត្រូវគេបង្ខំឲ្យចុះទៅធ្វើការដូចអ្នកភូមិផ្សេងទៀត
ទេ។ហេតុការណ៍នេះហើយ ដែលជម្រុញ និង បង្ខំអ្នកភូមិឲ្យស្អប់ និងគុំគួនម្តាយ
របស់ខ្ញុំ ដោយគ្រាន់តែគាត់ជាប់សាច់ឈាមជាជនជាតិចិន និង
មានឪពុកខ្ញុំជាប្រធានកងភ្ជួរតែប៉ណ្ណោះ។ពួកអ្នកភូមិ
បានគុំគួនម្តាយរបស់ខ្ញុំជាងឪពុកខ្ញុំ ព្រោះឪពុកខ្ញុំជាកូន កសិករ
ដែលរស់នៅភូមិព្រែករែ ឃុំព្រែករៃ ជាមួយពួកគេដែរ។
ការរស់នៅដំបូង របស់ពួកយើង
គ្រាដំបូងបើទោះបីជាកាលណោះ វាមានការគាបសង្កត់ពីសំណាក់អង្គការក្តី
តែអ៊ុំអឿន តែងតែឲ្យប្រជាពលរដ្ឋ ទទួលទានបាយលាយដំឡូលាយសណ្តែក និង
លាយពោត។មិនតែប៉ុណ្ណោះ អ៊ុំអឿន តែងតែជួយសង្រ្គោះប្រជាពលរដ្ឋ
ដែលរត់គេចពីតំបន់ផ្សេងមកជ្រកកោណក្នុងតំបន់ ដែលគាត់កាន់កាប់នេះ។
តាមលោកឪពុករបស់ខ្ញុំ
ដែលគាត់ជាសមមិត្តជាមួយអ៊ុំអឿននិយាយថា ដោយសារការ មិនយកទោសពៃ ដល់អ្នកទោស
ដែលរត់មកពីទីកន្លែងផ្សេង ហើយចេះតែរាយការទៅថ្នាក់លើថា
បានសម្លាប់ខ្មាំងនោះ បានធ្វើឲ្យចុងក្រោយនៃជីវិត គាត់អ៊ុំអឿនត្រូវបាន
គេចាប់គាត់យកទៅសម្លាប់។
ខ្ញុំនៅចាំបានថា
ថ្ងៃដែលគេចុះមកចាប់អ៊ុំអឿននាថ្ងៃនោះគឺកងឈ្លបពីរនាក់
ម្នាក់មានស្ពាយកាំភ្លើងអាកាស្វាយបត់ ជិះម៉ូតូពីកើតមក ហើយឈប់នៅមុខផ្ទះបងអ៊ុល
ត្រូវជាជីទួតមួយរបស់ខ្ញុំ និង
ដែលមុខផ្ទះរបស់គាត់ត្រូវបានគេវាយកម្ទេចចេតីយ៍ដ៏ចំណាស់មួយ ហើយ
ដែលអ្នកវាយនោះប្អូនថ្លៃប្រុសគាត់ ក៏ចូលរួមដែរ គឺបងជា។
ពេលម៉ូតូឈប់ នៅមាត់ផ្លូវបំបែកទៅបឹងកក់
កន្លែងអ្នកភូមិទាំងអស់ត្រូវទៅធ្វើការនៅទីនោះ ពួកខ្ញុំក៏រតើវ៉ទៅរកម៉ូតូ
ដោយគ្មានដឹងរឿងអ្វីទាំងអស់។កងឈ្លបអង្គុយខាងក្រោយចុះពីលើម៉ូតូ
រួចសួររកអ៊ុំអឿនថា អ៊ុំអឿនទៅណាហើយ ផ្ទះគាត់នៅកន្លែងណា?។ភ្លាម នោះរដ្ឋា
ដែលជាកូនប្រុសច្បងរបស់គាត់ ទំនងជាដឹងរឿងខ្លះៗ
បានរារែកមិនចង់ចូលមកក្បែរទាហាននោះទេ។ប៉ុន្តែ ដោយមានការ ចង្អុល និង
គំរាមទើបរដ្ឋាដើរចូលមកក្បែរ ហើយទាហាននោះសួររដ្ឋាបន្តថា
តើប៉ារបស់ឯងទៅណា?។អាចជូនខ្ញុំទៅជួបបានទេ?។
រដ្ឋា
ដោយមិនដែលស្គាល់ទាហានទាំងនេះក៏នៅមិនទាន់ហ៊ាននិយាយអ្វីដែរ
តែទាហាននោះបន្តបញ្ជាថា ទៅប្រាប់គាត់ទៅ ថាពួកខ្ញុំ ឲ្យហៅ។ទាហាន
ដែលមានអាយុប្រហែលតែ២១ឆ្នាំ និយាយដោយទឹកមុខមាំ។រដ្ឋា ក៏បានដើរសំដៅទៅកន្លែង
ដែលអ៊ុំអឿនបានទៅ កាលពីព្រឹក គឺបឹងកក់ និង រហាត់ខ្យល់
ដើម្បីមើលការងារប្រចាំថ្ងៃរបស់ក្រុមអ្នកភូមិ។
ខ្ញុំមិនដឹងរដ្ឋា
ទៅនិយាយជាមួយអ៊ុំអឿនថាដូចម្តេចទេ ព្រោះមិនបានទៅជាមួយគាត់។តែតាមខ្ញុំដឹង
អ៊ុំអឿនមិនបានបារម្ភអំពីការចាប់ខ្លួនគាត់ទេ ព្រោះគាត់គិតថា
មិនដែលធ្វើអ្វីខុសជាមួយអង្គការ។
ប្រហែល២០នាទីក្រោយ
អ៊ុំអឿនបានមកដល់។ដោយឃើញទាហានចម្លែកពីរនាក់កំពុងរង់ចាំ អ៊ុំអឿន
បានប្រែទឹកមុខ ហើយដោយ គ្មានការសួរនាំ
ទាហានទាំងពីរនាក់បានចូលមកចាប់ក្រៀកគាត់ចងដៃមកក្រោយ
ហើយបញ្ជាឲ្យឡើងម៉ូតូចេញទៅ។ឯរដ្ឋា នៅធ្វើមុខ ស្រឡាំងកាំងជិតពួកខ្ញុំ។
ម៉ូតូសេអិល ពណ៌ក្រហម មានកាងពីមុខបាននាំអ៊ុំអឿនឆ្ពោះត្រឡប់ទៅទឹសខាងកើតវិញ។បន្ទាប់មក ផ្អើលដល់អ្នកភូមិគ្រប់គ្នា។
ខ្ញុំមិនដឹងថា បន្ទាប់មកទៀត
រឿងរ៉ាវកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេចទៀតទេ តែពីរបីថ្ងៃក្រោយមក រឿងនេះ ត្រូវបានអារុន
អាខឿន និង ក្មេងៗផ្សេងទៀតនិយាយតៗគ្នាថា អ៊ុំអឿន ត្រូវគេយកមកចងក្នុងវត្ត
ហើយកាច់សំបុកអង្រ្កងដាក់ឲ្យខាំ។មិនតែប៉ុណ្ណោះ គេបាន
បណ្តោយឲ្យអ្នកភូមិមួយចំនួន វាយ ទាត់ធាក់អ៊ុំអឿនតាមចិត្ត ដោយចោទថា
អ៊ុំអឿនជាជនក្បត់។
ប្រហែលដោយសារកាលណោះខ្ញុំនៅក្មេងមិនទាន់ដឹងអីនៅឡើយ
ទើបធ្វើឲ្យមិនយល់នូវអ្វីទាំងអស់។ជំនាន់អ៊ុំអឿន មានអ្នកទោស ទាំងខ្សែៗ
ដែលគេចងបណ្តើរមកឈប់មុខរោងដាំបាយរួម ដែលមានអ្នកទោសខ្លះ
ត្រូវគេរុំមុខដោយក្រណាត់ពណ៌ខ្មៅ។ពេលពួកខ្ញុំ សួរថា តើអ្នកទាំងនោះជាអ្វី
ឬជាអ្នកណា គេប្រាប់ថា គឺជាចោព្រៃ។ក្រៅពីការចោទនេះ
គ្មានពាក្យអ្វីទៀតទេ។ប៉ុន្តែបើតាមការចងចាំ របស់ខ្ញុំ និង
ការរៀបរាប់របស់ឪពុកខ្ញុំក្រោយពេកបែកភ្នំពេញថា
ការចាប់ខ្លួនអ៊ុំអឿនគឺដោយសារគាត់មិនបានធ្វើតាមការណែនាំរបស់បក្ស ឬថ្នាក់លើ
ដែលតម្រូវឲ្យមានការសម្លាប់មនុស្ស និង ដកហូតម្ហូបអាហារ។ឪពុករបស់ខ្ញុំ
ដែលជាមិត្តភក្តិមិនសូវជិតដិតដែរ នោះបានមានប្រសាសន៍ថា អ៊ុំអឿន
មិនត្រឹមតែមិនសម្លាប់ប្រជាពលរដ្ឋទេ គឺកាន់តែជួយលាក់បន្ថែមទៀត
នៅពេលមានអ្នកភូមិលួច រត់ចូលមកពីស្រុកផ្សេង។ឪពុកខ្ញុំបន្តទៀតថា មូលហេតុ
ដែលធ្វើឲ្យអ៊ុំអឿនមិនដាច់ចិត្តសម្លាប់មនុស្ស គឺត្រង់ថា ថ្ងៃមួយអ៊ុំអឿនបាន
ទៅមើលទីកន្លែង ដែលគេចងមនុស្សរង់ចាំដល់ថ្ងៃសម្លាប់មួយ
នៅក្បែរវត្តមុនីឃោសារាម ដើម្បីចង់ដឹងអំពីស្ថានភាពរបស់អ្នក ទាំងនោះ
។ប៉ុន្តែពេលទៅ ដល់អ៊ុំអឿន បានមើលឃើញ និង
ឮអ្នកទោសម្នាក់បានបន់ស្រន់នៅក្បាលស្ពានសម្រាប់ចុះកំពង់ងូតទឹក
ថាសូមឲ្យទេវតាសម្លាប់គាត់ចុះ គាត់មិនចង់ឲ្យគេសម្លាប់ទេ។(អ្នកទោសទាំងនេះ
មិនត្រូវបានគេចងទេ)។ក្រោយពីនិយាយហើយ បុរសនោះ បានលោតចុះទៅក្នុងទឹកប្រូង
ហើយបន្ទាប់មកបុរសនោះអណ្តែតឡើងមកលើវិញ។បុរសនោះចេះតែធ្វើដូច្នេះពីរបីដង តែ
គាត់នៅតែមិនស្លាប់។
ឪពុកខ្ញុំប្រាប់ទៀតថា ក្រោយពីឃើញដូច្នេះហើយ
អ៊ុំអឿនក៏ត្រឡប់មកវិញ រួចបញ្ជាឲ្យគេដោះលែងអ្នកទាំងនោះវិញ
រួចគាត់រាយការណ៍ទៅថ្នាក់លើថា បានសម្លាប់រួចហើយ។ ខ្ញុំនៅតែមិនភ្លេច និង
នៅតែនឹកឃើញរាងរូវ និង ដំណើរខ្នងកំពឹសរបស់គាត់។ព្រមទាំង
សម្តីធ្ងន់ៗរបស់គាត់ផង។
បន្ទាប់មកទៀត
ក្រោយពីអ៊ុំអឿនត្រូវគេបញ្ជូនយកទៅទាំងគ្រួសារមក គេក៏បានតែងតែពូគង់
ដែលជាអ្នកចេះដឹង និង ធ្លាប់បួសរៀន
ឲ្យកលាន់ការងារជំនួសអ៊ុំអឿនបន្តទៀត។…នៅមានត…